Stompwijk speelt malaise definitief van zich af

Nadat we twee ontzettend belangrijke wedstrijden hadden gespeeld (en gewonnen) tegen directe concurrenten voor de laatste plekken, stonden we deze zaterdag voor een nieuwe uitdaging. We gingen namelijk op bezoek bij VVSB in Noordwijkerhout, een middenmoter die de negende stek op de ranglijst bezette. Van deze ploeg hadden wij thuis nipt met 1-2 verloren, in een wedstrijd die beide kanten op had kunnen vallen. Op dat moment was het de tweede competitiewedstrijd van het seizoen, en was nog onduidelijk hoe de kaarten waren geschud. Later werd pas duidelijk hoe pijnlijk deze nipte verliespartijen zouden worden en hoe hard we de punten dit seizoen nodig zullen hebben.
Gelukkig kun je inmiddels spreken van een kleine ommekeer. De grote vraag was of we de goede vorm van de afgelopen weken ook tentoon konden stellen tegen een opponent van hogere kwaliteit.
Bovendien had deze wedstrijd nog een extra dimensie voor onze hoofdtrainer, Erik van Manen. Hij is namelijk woonachtig in Noordwijkerhout, en had de wedstrijdselectie uitgenodigd voor een uitstekend ontbijt bij hem in de woonkamer. Dit bestond uit een heerlijk soepje, lekkere broodjes, en een onheilspellend verhaal over hoe indrukwekkend het complex van VVSB wel niet was. We mochten ons vooral niet laten intimideren door hun fraaie kleedkamers.
Ons tweede elftal stond deze week stil, en dus konden we in tegenstelling tot de afgelopen weken eens met een goed gevulde bank toekijken hoe de uitstekende scheidsrechter de wedstrijd in gang zette. Deze bank bestond uit 3 beperkte backies, een schoppend middenveldertje en een afbrokkelend monument wat ooit dienst heeft gedaan als spits. Langs de kant zagen we dat Stompwijk redelijk uit de startblokken kwam. Soms werd er niet even adequaat omgesprongen met de pogingen van VVSB om hun rappe buitenspelers te bereiken maar echt gevaarlijk werd het gelukkig niet. Daartegenover zette Stompwijk de bekende speelstijl (wachten tot de bal bij Tim van Veen komt, die hem daarna zo hard mogelijk naar voren roeit richting de spitsen, en er achteraf ook nog vol trots over vertelt in de media).
Na een kwartier kreeg de uitploeg een domper te verwerken. Daniel Knijff, die het verassend goed doet op een voor hem nieuwe linksbackpositie, kon niet verder. Zijn vervanger was Kevin, die vanochtend iets te laat bij het ontbijt verscheen, en zich had voorgenomen om dit goed te maken door diezelfde strategie ook toe te passen bij het aanpakken van zijn tegenstander. Pim leek hierdoor geinspireerd en begon ook enthousiast met het neervegen van paarshemden.
Ongeveer halverwege de eerste helft was daar de voorsprong voor de Stompwijkers. Kite besloot om het doel van afstand onder vuur te nemen. De keeper van VVSB verkeek zich op de kracht van zijn inzet en zo was daar de kans voor de immer gretige Lars van Santen, die op de bal afdook alsof het zijn zesde broodje was en zo voor de tweede week op rij op het scoreformulier stond.
Meteen na die voorsprong leek daar de bekende terugval die ons dit seizoen zo teistert. VVSB voerde de druk op en hoewel enigszins wankel wisten we de 0-1 tot de rust te verdedigen.
Het spelbeeld na rust werd meer en meer eenzijdig. Stompwijk was nauwelijks nog in staat om onder de druk van VVSB uit te komen, en moest een spervuur aan hoge ballen in het doelgebied zien te trotseren. Gelukkig traden zowel onze keeper als onze verdedigers daadkrachtig op. Het middenveld knokte zich als vanouds leeg om ons in de wedstrijd te houden.
De keerzijde van het Noordwijkerhoutse offensief was dat er steeds meer ruimte voor Kite en Nick lag in de spaarzame momenten dat we er nog uit konden komen. Exemplarisch voor hoe 2023 tot nu toe anders verloopt dan het vorige jaar, viel het kwartje deze keer onze kant op. Uit een counter kwam de bal bij Nick aan de rechterkant. Hij passeerde zijn directe tegenstander aan de binnenkant, ontsnapte aan een tweede belager en schoof de bal langs de doelman. Een opsteker dus, maar er waren nog ongeveer twintig minuten te gaan en het kostte allemaal ontzettend veel kracht.
Er ontstond nog meer druk van VVSB en er kwamen nog meer counters voor Nick en Kite, waarbij zelfs Joeri en Rick de Haan ergens power vandaan wisten te toveren om bij te sluiten.
Uiteindelijk was het Kite die aan alle onzekerheid een einde maakte. Hij stond aan het einde van een corner die veroorzaakt werd door de inzet van het bovengenoemde viertal. Als kers op de taart maakte hij zelfs nog de 0-4. Hij bediende Nick op maat in de diepte, kreeg de bal direct terug en ramde de bal op de inmiddels zo bekende allesverwoestende wijze tegen de touwen.
Een heerlijke beloning dus voor de ploeg en vooral de trainer, die zichtbaar in zijn nopjes was met winnen in het hol van de leeuw. Razendsnel moesten wij omkleden om op tijd in Stompwijk te zijn om deel te nemen aan de finaleavond van het jaarlijkse ZZ-zaalvoetbal toernooi.
Hier kon de neutrale toeschouwer getuige zijn van een heerlijke avond die werd afgesloten met een zinderende finale tussen twee teams die voor het grootste gedeelte bestaan uit selectiespelers (en ex-selectiespelers).
Het was een bloedstollende wedstrijd, pure reclame voor het zaalvoetbal met een uitblinkende Rick de Haan. De auteur van dit verslag heeft het vol trots vanaf de tribune gadegeslagen. Wij mogen nu genieten van een welverdiende rustperiode van twee weken. Hierna wacht het hooggeplaatste Blauw-Zwart op ons eigen sportpark, wat een nog zwaardere kluif zal worden. Wij hopen dus op uw support!